Lornetka Celestron TrailSeeker 8x42

Parametr ten określa powiększenie kątowe obrazu lornetki. Na przykład, powiększenie 10x oznacza, że oglądany przez lornetkę obiekt znajdujący się w odległości 1000 m, wyglądał będzie tak, jakby był oddalony od obserwatora o jedynie 100 m.

Średnica soczewki obiektywu ma istotny wpływ na ilość światła zbieranego przez obiektywy, jak również determinuje kątową zdoloność rozdzielczą obrazu. Im większa średnica soczewki, tym jaśniejszy i bardziej szczegółowy obraz.

Rodzaj szkła z jakiego wykonana jest soczewka obiektywu lornetki. Szkło typu ED o bardzo niskiej dyspersji przyczynia się do znaczącej redukcji efektu aberracji chromatycznej, wpływając dodatnio na wierne odwzorowywanie barw w obrazie.

Rodzaj powłok dielektrycznych, którymi pokrywa się powierzchnie soczewek w celu zredukowania efektu odbicia promieni świetlnych od granicy powietrze-szkło-powietrze. Powłoki przeciwodbiciowe zwiększają transmisję światła przechodzącego przez soczewki i znacząco ograniczają możliwość powstawania refleksów świetlnych wewnątrz obudowy.

Określa teoretyczną zdolność urządzenia do odwzorowywania szczegółów obrazu w warunkach słabego oświetlenia. Wartość liczbową tego parametru oblicza się jako pierwiastek kwadratowy iloczynu powiększenia lornetki i średnicy soczewki obiektywu.

Określa teoretyczną jasność oglądanego w lornetce obrazu. Parametr ten wyliczany jest jako druga potęga średnicy źrenicy wyjściowej lornetki.

Średnica obrazu soczewki obiektywowej, powstającego za okularem. Obraz ten zaobserwować można np. przez przystawienie kartki papieru w pewnej odległości od soczewki okularowej, dla której na kartce widoczny będzie krążek świetlny o ostrych krawędziach. Rozmiar źrenicy wyjściowej nie powinien przekraczać rozwarcia źrenicy oka przystawionego do okularu lornetki. Parametr ten wyliczany jest na potrzeby specyfikacji jako iloraz średnicy soczewki obiektywu i powiększenia, bez uwzględniania dodatkowych efektów, np. ograniczenia stożka świetlnego przez elementy konstrukcyjne lornetki.

Odległość pomiędzy okularem a źrenicą wyjściową lornetki. Odległość tę wyznaczyć można np. przez przystawienie kartki papieru w miejscu tworzenia się źrenicy wyjściowej za okularem i zmierzeniu jej odsunięcia od okularu. Odsunięcie źrenicy wyjściowej o przynajmniej 17 mm gwarantuje komfortowe korzystanie z lornetki również przez dorosłe osoby noszące okulary.

Jest to maksymalna rozwartość kąta, z którego zbierane jest światło przechodzące przez lornetkę, wyrażona w stopniach (°). Kątowe pole widzenia jest jednoznacznie powiązane z liniowym polem widzenia.

Jest to maksymalna odległość pomiędzy punktami w przestrzeni, które można jednocześnie obserwować jako skrajne punkty w polu widzenia lornetki na odległości 1000 m. Liniowe pole widzenia jest jednoznacznie powiązane z kątowym polem widzenia.

Rodzaj mechanizmu służącego do ustawiania soczewek w pozycji zapewniającej ostre widzenie obrazu.

Odległość od obserwatora do oglądanego obiektu, począwszy od której możliwe jest ostre obrazowanie obiektu.

Jest to zakres regulowania odległości pomiędzy osiami okularów lornetki. Regulacja odbywa się zazwyczaj poprzez rozwarcie lub zwarcie mostka lornetkowego.

Liczba określająca przedział dostosowywania zdolności skupiającej układu optycznego lornetki wyrażona w dioptriach. Korekcja dioptrażu jest szczególnie istotna dla osób posiadających znaczące różnice ostrego widzenia pomiędzy lewym a prawym okiem.

Typ pryzmatu użytego w lornetce. Rozróżnia się dwa główne typy pryzmatów lornetkowych: Porro i dachowe.

Rodzaj szkła, z którego wykonano pryzmaty w lornetce. W lornetkach wyższej klasy stosowane jest zazwyczaj szkło typu kron domieszkowane tlenkiem baru o oznaczeniu BaK4.

Są to powłoki dielektryczne, którymi powleka się powierzchnie dachowe pryzmatów w celu zredukowania różnicy fazy pomiędzy składową równoległą i prostopadłą polaryzacji światła przechodzącego przez pryzmat. Powstawanie różnicy fazy przyczynia się do zmniejszenia kontrastowości obrazu. Pryzmaty dachowe ze skorygowaną fazą kojarzone są zazwyczaj z lepszą jakością obrazowania.

Cienkie warstwy, najczęściej metaliczne, pokrywające powierzchnie pryzmatów dachowych, dla których nie jest spełniony warunek całkowitego wewnętrznego odbicia światła. Warstwy odbiciowe stosuje się w celu zwiększenia transmisji światła przechodzącego przez pryzmaty oraz zredukowania refleksów świetlnych wewnątrz obudowy.

Cecha lornetki określająca szczelność jej obudowy. Istnieją różne klasy wodoszczelności począwszy od zwykłej odporności obudowy na kontakt z wodą poprzez pełną szczelność nawet po całkowitym zanurzeniu urządzenia w wodzie.

Międzynarodowa klasa wodoszczelności IPX

Wypełnienie obudowy lornetki azotem nie zawierającym pary wodnej gwarantuje, że powierzchnie optyczne soczewek i pryzmatów, znajdujące się wewnątrz obudowy, pozostaną niezaparowane nawet w przypadku gwałtownej zmiany temperatury otoczenia lub użytkowania lornetki w wilgotnym środowisku.

Informacja o tym, czy dane urządzenie posiada bezpośrednie złącze statywowe typu ¼", czy też złącze do adaptera statywowego tego samego typu. Obydwa rodzaje złącza umożliwiają osadzenie urządzenia na statywie fotograficznym. W przypadku lornetek korzystanie ze statywów zalecane jest przy powiększeniach większych niż 10x.

Wymiary podawane są w milimetrach w kolejności: długość (mm) x szerokość (mm) x wysokość (mm), przy czym długość liczona jest wzdłuż osi urządzenia.